Geen smart meer daar omhoog…..
maar hoe is ’t hier beneden?
Er is zoveel verdriet,
er wordt zoveel geleden.

Soms wordt het haast teveel
en schreeuwt je hart van pijn,
je kunt het niet begrijpen,
waaróm moet dit zo zijn?

“God lúíster toch naar mij
ik roep nu al zó lang,
de dagen zijn onzeker
en de toekomst maakt me bang”.

Zo kan het soms tekeergaan
in ons mensenleven,
vragen zonder eind
maar geen antwoord lijkt gegeven…….

Ik kan alleen maar zeggen:
we zijn, in Hem, verbonden
en ons gebed wordt zéker
naar Gods troon gezonden.

Dan kunnen we tesamen
vertroosting blijven vragen
en zo dit zware leed
een beetje helpen dragen.

We bidden God om moed,
om kracht voor elke dag,
dat Hij, met Zijn ontferming
jouw hart verwarmen mag.

We vragen Hem om hoop,
om uitzicht en erbarmen,
en dat de Vader zelf
jou mag dragen in Zijn armen.