Een kamertje, waarvan jezelf ’t bestaan nooit heb vermoed,
’t is als een doos, hermetisch afgesloten.
Het ligt verborgen in de diepte van je hart
waar niemand het kan vinden of het aan kan stoten.
Zo blijft het daar voor vele jaren liggen,
heel stil, bewegingloos en goed verborgen.
Totdat de Here de tijd gekomen vindt
om die pijnlijke inhoud eindelijk te gaan verzorgen.

Hij biedt Zichzelf aan, Hij is werkelijk te vertrouwen,
en voor velen is dat ongeloof’lijk en apart,
Hij geeft je moed om dat deurtje dan te openen,
het vergrendelde deurtje van de kelder van je hart.
En wat je daar voor dingen soms kunt vinden,
enorm veel tranen, ja een wereld vol verdriet,
veel oude wonden die er ooit werden geslagen
want een verzorger voor die wonden, was er destijds niet.

Zo af en toe is ’t nodig, je even terug te trekken,
omdat er óók tijd voor verwerking nodig is,
je kunt niet álles zo in één keer echt verdragen,
’t lijkt een lawine, een ijskoud bad, dat is niet mis.
Soms is het of een deel van je lijkt dichtgevroren,
en daar ontbreekt dan even de emotie en ’t gevoel,
alsof de dingen je niet meer zo interesseren,
je ziet geen uitkomst meer, en hebt geen enkel doel.

Maar Hij zal jou steeds weer Zijn hand aanbieden
om jou omhoog te trekken uit die narigheid,
Hij geeft je warmte die het ijs doet smelten,
Hij geeft je Zijn aandacht, Zijn eerlijkheid en tijd.
En telkens weer komen er dingen bovendrijven
waar je dan zelf met verwondering naar kijkt,
voor een moment beweegt de grond onder je voeten
waardoor je eventjes dan tóch weer wankel lijkt.

Maar Hem mag je de dingen dan vertellen
Hem laten weten wat er zo diep in je leeft,
en nooit zul je genoeg woorden kunnen vinden
om uit te leggen wát een rijkdom Hij jou geeft!!!!