Kapotte aarde, kapot millieu
kapotte ozonlaag, ach ja, wel sneu.
Vervuilde zeeën vol dode vis,
nou ja, ach, als dát het ergste is?
Eenmaal maakte God de wereld, mooi en schoon,
Hij schiep Adam en Hij noemde hem “Mijn zoon”
alles was zo prachtig, werkelijk volmaakt,
en nu is alles kapotgekraakt.

Kapotte huizen, kapotte straat,
kapotte levens door geweld en haat.
Kapotte ruiten van een kapot gebouw,
een kapotte wereld in satans klauw.
En God roept óns op om uit te gaan,
om de vijand samen te verslaan.
Kom en aarzel niet, het is nú tijd
om te strijden, de goede strijd.

Kapotte harten, vertrapt en vuil,
een blik die zegt: “je ziet niet dat ik huil”.
Verborgen pijn, angst en verdriet
en wij gaan vaak voorbij en zien het niet.
Maar dan klopt God bij onze harten aan,
“wil jij je armen om die ander slaan?
Ik geef je liefde, ‘K geef je troost en kracht,
Ik zal je leiden door de donk’re nacht”.

Wij mogen weten dat God bestaat
en dat Hij dag aan dag ons nooit verlaat.
Zijn grote liefde, die zó kostbaar is,
is voor veel mensen nog een groot gemis.
Laten wij bruikbaar en bereikbaar zijn,
het maakt niet uit al voel je je zelf klein,
God heeft ons nodig, deze laatste tijd
om mensen te redden voor de eeuwigheid.

Hij roept heel zachtjes: “kind, ben jij bereid?
geef Mij toch héél je leven, ál je tijd……………….”