Ik pak de beide handjes van mijn kind
wanneer ze voorzichtig haar eerste stapjes doet,
ze doet haar best en ik houd haar stevig vast,
een stralende lach verschijnt er op haar snoet.
Ze vraagt zich echt niet angstig af of ik haar soms laat vallen,
ze gaat gewoon haar gang, vrolijk en blij,
ze kan het nog niet zeggen en het is niet uit te leggen,
maar ze weet dat ze vertrouwen kan op mij.

Ik zie een meisje, samen met haar vriend,
ze lopen hand in hand over de straat,
het meisje is blind, ’t is donker om haar heen
terwijl haar vriend heel liefdevol met haar praat.
Hij past goed op zodat ze niet zal kunnen vallen,
het meisje is dankbaar, haar vriend maakt haar zo blij,
hij fluistert zacht “wees maar niet bang, de weg is nu niet meer zo lang
en je weet toch dat je vertrouwen kunt op mij?”

De Here strekt Zijn handen naar mij uit,
Hij houdt mij vast, beschermt mij in gevaar,
Hij geeft mij rust en vrede in mijn hart,
‘k vertrouw op Hem, want Hij is altijd daar.
Ik hoef niet bang te zijn dat Hij mij soms laat vallen,
bezorgd zijn helpt mij niets, Hij zegt “wees blij”
Ik kan het niet goed zeggen, het is niet uit te leggen,
maar ik voel, dat Hij zo heel veel houdt, van mij.