Mijn Vader heeft een fotogalerij
waarlangs wij samen lopen,
“Kijk” zegt Vader, “dat ben jij”
en mijn mond valt langzaam open.
Ik zie geen beeld als van een mens
maar ik zie een diamant,
met telkens weer een nieuwe kleur
steeds weer een andere kant.

Wanneer Gods licht de steen beroert
flitst het naar alle zijden,
glanzend mooi, glad en zuiver,
‘k laat mijn hand erover glijden.
Maar dan voel ik dat er ook nog
wat ruwe kantjes zijn,
en Vader zegt, “ach ja Mijn kind
dat is gekomen door de pijn.

Je weet wel, toen ’t zo moeilijk was,
je voelde je verslagen,
je was daar zwak, maar kwam bij Mij
en Ik heb je toen gedragen.
Aan die kant heb je je bezeerd
maar Ik ben nog aan’t slijpen,
ieder ruw kantje maak Ik glad,
kun je dat wel begrijpen?

Ik heb een mooie tekening
waarop de vlakken staan
zoals het slijpwerk worden moet,
en daar werk Ik nu aan.
En deze kleuren, zo fonkelend schoon
die zaten al voor de ruiten,
maar door te slijpen, glad en mooi,
komt die glans nu ََk naar buiten.

Een diamant, een edele steen
waar iedereen van houdt,
hij is bestemd om te worden “gevat”
in ’t puurste, zuiverste goud.
Voor Mij ben jij een kostbaar stuk,
een sieraad mooi en schoon,
je wordt bereid om te worden “gezet”
op jouw plekje in Mijn kroon.

Vandaag laat Ik ’t je met Mijn ogen zien,
dit beeld, Mijn kind, ben jij,
het mooiste plaatje, het beste stuk
van Mijn fotogalerij”.